அன்புக் கண்ணா...
என் கண்ணீர்கசிவுகளினூடே
இந்தக் கவிதை!
உன்னால் ஸ்பரிசிக்கப்பட்ட ராதை
உனக்காக எழுதுவது!!!
உன் நீலநிறமேனியில்
என் கண்களின் கருமை
அப்பியிருந்தது - இன்று
அழிந்துவிட்டதா?
உன் பாதங்களின் தூசுகளில்கூட
என் இதழ்களின் தடங்கள்
பதிந்திருந்ததை என்னவென்று சொல்லுவேன்....??!!
ஆடைஇழந்த என்னை
அள்ளியொரு பூப்போல- நீ
அணிந்துகொண்ட நாட்கள்
என்னிலிருந்து நகரமறுக்கின்றன!!!
கண்மூடி என்மீதுறங்கிய
உன்னை
ஒரு குழந்தையாய் குவித்து - உன்
தூக்கம் கலையாது
முத்தமிட்ட நாட்கள்
நகரமறுக்கின்றன!!!
கள்வனென்று சகலரும் - உன்னை
சொன்னபோதும் - என்
கண்கள் உனக்கு காவலாகின...
ஒற்றைசடையில்
கற்றையாய் உன்னை
உடுத்திக்கொண்ட என்னை
அந்த பிருந்தாவனத்தில்
மண்துகள்கள்கூட மறக்கவில்லை!!!
அன்று
நீ தழுவிய
தடங்கள்...
இதுவே..
இதனுடனேயே
நாம் இணைந்திருந்த
இந்த மண்ணினோடும்...
மழையினோடும்
அதிகாலையில்
நீ தழுவியத்தைக்கண்டு
அகவிய மயில்களோடும்...
நம் இணக்கம்கண்டு
கூவிய குயில்களோடும்
இருந்துவிடுகிறேன்....
இவள்
உன் ராதை....
- சௌந்தர்
